วันนี้เราขอนำเสนอเรื่องราวของคุณยายเดินขๅยไอติมกับรถเข็นเก่า ๆ มาเล่าให้ลูกเพจฟัง ด้วยความบังเอิญ ทางผู้สื่อข่าวได้ขับรถเล่นในวันหยุด จนกระทั่งได้ไปไหว้พระที่ วัดหลวงพ่อโสธร จ.ฉะเชิงเทรา
พอไหว้พระเสร็จก่อนกลับกรุงเทพ กำลังเดินไปปล่อยปลาริมเเม่น้ำข้าง ๆ วัด เเต่สายตาเเละความรู้สึกของตัวเอง เหมือนหยุดชะงัดกับภาพเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า ทั้งสงสาร ทั้งอยากช่วย
ทั้งที่ไม่ใช่ญาติ ไม่รู้จักกันเลยด้วยซ้ำ เป็นเพียงเเค่คนเเปลกหน้าที่กำลังจะเดินผ่านกัน เเต่ผู้สื่อข่าวมีคำถามอยู่ในใจ….อยากจะถามสาระทุกข์สุขดิบของยายมากกว่าการมีอาชีพเป็น “เเม่ค้าขๅยไอติม”
ยายชื่อยายนางอายุ 58 ปี ถิ่นบ้านเกิดเป็นคนร้อยเอ็ด เเต่ต้องจากบ้านมาไกล เพื่อเอาหลังมาสู้ฟ้า เอาหน้ามาสู้ดินพร้อมกับรถเข็นเก่า ๆ คู่ใจ ยายเล่าให้ฟังว่า
“ก่อนหน้านี้ยายจะออกมาขๅยกับตา (สามี) เเต่ตอนนี้ตาป่วຍหลายวันแล้ว ยายเลยต้องออกมาขๅยคนเดียว ยายเข็นรถขๅยไอติมทุกวัน ขๅยตั้งแต่ 06.00 น. บางวันเดินขๅยทุกซอย ขๅยถึงตอนเที่ยงก็ได้แค่ 5 บาท เงินที่ได้มาก็ต้องส่งหลานชายเรียน (กำลังจะขึ้น ป.6) และเป็นค่ารักษาพยาบาลให้สามี”
ซึ่งยายอยู่ห้องเเถว ที่บริษัทเช่าให้อยู่ อยู่รวมกันกับพนักงานที่ขๅยไอติมที่เดินทางมาสู้ชีวิตจากจ.ร้อยเอ็ด อีกประมาณ 5-6 คน คุณยายเล่าต่ออีกว่า
“บริษัทที่ให้ยายขๅยไอติมก็จะหักค่าห้องเช่า ค่าน้ำ ค่าไฟวันละ 30 บาท ใจของยายอยากได้รับค่าจ้าง 300 บาทต่อ1วันก็พอ เเต่บริษัทไม่ขอจ่าย เพราะกลัวว่ายายจะไม่ออกเดินขๅยไอติม เเล้วรอรับเงินค่าจ้าง 300 บาทต่อวัน” ยายทิ้งท้ายไว้ว่า อีก2ปี ยายได้เงินผู้สูงอายุ 60 ปี จะกลับไปอยู่บ้านนอกจ.ร้อยเอ็ด ถิ่นฐานบ้านเกิดที่ตัวเองจากมา
ณ.วันนั้น ผู้สื่อข่าวมีเงินติดตัวอยู่ 300 บาท พอดี ทำได้เเค่เพียงเเค่อุดหนุนยายเเล้วเอาไอติมไปเเจกเด็กวัดที่กำลังทำความสะอาดอยู่ ใจมันตกไปที่ตาตุ่ม ได้เเค่ยืนมองยายที่กำลังเข็นรถกลับบ้านโดยเร็ว เพราะฟ้าฝนกำลังมืดครึ้ม ฝนก็กำลังจะตก
แหล่งที่มา อีจัน เรียบเรียงโดย ยิ้มสยาม